Πώς θα μπορέσω να λειτουργήσω ως Coach εάν κυριεύομαι από το ΕΓΩ μου;
Αυτή ήταν η καίρια ερώτηση που με προβλημάτισε όταν άρχισα να εμβαθύνω στη φιλοσοφία του Coaching. Αισθάνθηκα πως όφειλα να αναθεωρήσω τον τρόπο με τον οποίο αλληλεπιδρούσα με τους ανθρώπους έως εκείνη τη στιγμή, εάν επιθυμούσα να αυτοαποκαλούμαι αυθεντική Coach που προσεγγίζει ανθρώπινες ψυχές. Το ΕΓΩ και το Coaching είναι δύο έννοιες ασύμβατες! Συνειδητοποίησα πως είναι αδύνατο να πλησιάσω τον πελάτη μου με εγωισμό και τάσεις αυτοπροβολής. Είναι ανέφικτο να επιτευχθεί το άριστο για εκείνον, μέσα από εμένα. Μπροστά του οφείλω να είμαι αυθεντική και όχι αυθεντία! Οφείλω να κάνω πέρα τις δικές μου αντιλήψεις και την έμφυτη τάση για καθοδήγηση και συμβουλές.
Αντιλήφθηκα, όμως, παράλληλα, πως απαιτείται θάρρος και δύναμη για να ξεκινήσει κανείς αυτό το ταξίδι αυτογνωσίας. Χρειάζεται διαύγεια πνεύματος για να ανακαλύψει το υπέρτατο μυστικό που του αποκαλύπτεται απλά και μόνο όταν βρει τη δύναμη να αναρωτηθεί. Και τότε μπόρεσα να δω, πως το ΕΓΩ μου είναι το σκοτάδι μου, το τείχος που ορθώνεται εμπρός μου και με εμποδίζει να ακούσω και να καταλάβω τον άνθρωπο που έρχεται κοντά μου με εμπιστοσύνη και ελπίδα.
Από τις πρώτες μου ακόμα, κάπως αδέξιες τολμώ να πω, συνεδρίες κατάλαβα πόσο λάθος και πόσο άδικο είναι να προσπαθώ να βρω στον απέναντί μου, τον δικό μου αντικατοπτρισμό ως την μόνη αλήθεια που εγώ αντιλαμβάνομαι! Έπρεπε να μηδενίσω το ΕΓΩ μου για να μπορέσω να δείξω ενσυναίσθηση, να ακούσω και να καταλάβω τα ψελλίσματα ή τις κραυγές μιας άλλης θορυβημένης, προβληματισμένης ή μπερδεμένης ύπαρξης.
Τα συναισθήματα από αυτήν την αποκάλυψη ήταν συγκλονιστικά. Μία αφύπνιση! Όφειλα στον εαυτό μου και στον πελάτη μου κάτι παραπάνω από αυτό, μία εσωτερική ανύψωση ικανή να μου φανερώσει τα γνήσια χαρίσματά μου, που κρύβονται πέρα από τα όρια του εγωισμού μου και που αυτά πραγματικά έχουν την ικανότητα να προσφέρουν τα μέγιστα στο πλαίσιο που ορίζει το Coaching.
Έσκυψα μέσα μου ταπεινά και βρήκα τη δύναμη να συντρίψω την εικόνα που είχα δώσει εγώ σε εμένα. Τόλμησα και έκανα τη μεγάλη υπέρβαση που αποδείχτηκε μεγάλο άλμα ζωής. Κοίταξα κατάματα τον εαυτό μου και τον ώθησα να αρνηθεί τον εκκωφαντικό θόρυβο της αυτοπροβολής που αποσπά την προσοχή και δεν επιτρέπει να ακουστεί κανενός άλλου η αλήθεια!
Μειώνοντας τον εγωισμό μου είδα να αναδύεται η αληθινή, η γνήσια, η αυθεντική ύπαρξή μου που είναι γεμάτη φως και αγάπη έτοιμη να αλληλεπιδράσει και να στηρίξει με ειλικρίνεια και σεβασμό.
Αυτή η εσωτερική αποκάλυψη μου έφερε αγαλλίαση, χαρά, αισιοδοξία, σιγουριά, πίστη και αυτοπεποίθηση. Χαμογέλασα στον άνθρωπο που είχα απέναντί μου με ένα χαμόγελο αυθεντικό που τίποτα δεν έχει τη δύναμη πια να το σβήσει διότι αυτό το χαμόγελο είμαι εγώ. Είναι ένα χαμόγελο γεμάτο αγάπη που έχει την εκπληκτική δύναμη να δημιουργεί δίαυλους επικοινωνίας αδιανόητους για τα μέχρι πρότινος στεγανά του μυαλού μου. Άνοιξα την αγκαλιά μου τόσο συνειδητά που έγινε πόλος έλξης ψυχών. Ο δικός μου δρόμος στον κόσμο του πραγματικού Coaching ήταν εκεί, ολοφώτεινος μπροστά μου και με καλούσε να τον ακολουθήσω!
Δε θέλει φόβο! Γκρεμίζοντας το ΕΓΩ μου, όχι μόνο δεν ένοιωσα να μειώνομαι αλλά αντίθετα ανακάλυψα μέσα μου ένα φως τόσο λαμπρό που κανείς και τίποτα δεν μπορεί να αμφισβητήσει. Είχα βρει την ουσία μου και το ήξερα καλά. Πολλοί δε με καταλαβαίνουν αλλά δε με πειράζει, ούτε με πτοεί. Αισθάνομαι το γιατί. Είναι επειδή δεν έχουν κάνει ακόμα το ταξίδι αυτογνωσίας που συνειδητά ξεκίνησα και που διαρκώς θα έχει και κάτι απρόσμενο να μου αποκαλύψει. Προχωράω, τώρα μπροστά βλέποντας μόνο προκλήσεις, και δίνομαι ακόμα περισσότερο. Η αγάπη που προσφέρω είναι τεράστια και καμία δύναμη δεν έχει την ικανότητα να ακυρώσει. Δίνω και αντί να μειώνομαι, γιγαντώνομαι. Είναι μάλιστα τόσο υπέροχη αυτή η μεταμόρφωση που συμβαίνει μέσα μου, που κάποιες στιγμές με δυσκολία αντέχω δίχως να δακρύσω με τα λυτρωτικά δάκρυα που η επίγνωση της πληρότητας φέρνει στα μάτια μου.
Βλέπω τον άνθρωπο απέναντί μου όπως είναι και όχι μέσα από δικές μου προβολές και αυταπάτες. Αγκαλιάζω την ύπαρξη που έχω μπροστά μου και γινόμαστε ένα, χωρίς όμως να χάνει κανείς τη δική του μοναδική οντότητα. Είναι η στιγμή της συνειδητοποίησης για το πως πρέπει να είναι ένας αληθινός Coach.
Ίσως, αναρωτηθεί κάποιος, πόσο δύσκολο είναι να το πετύχει όλο αυτό. Φαντάζει τόσο μακρινά υπέροχο σαν ένα όμορφο παραμύθι που λατρεύει να ακούει αλλά δεν πιστεύει. Νομίζει ότι αποτελεί επίτευγμα λίγων, φωτισμένων ίσως ( ; ) ψυχών. Σε κάθε περίπτωση, φαντάζει ως κάτι ξένο και άπιαστο. Κι όμως είναι μέσα στον καθένα από εμάς και μας καλεί, μας φωνάζει να του δώσουμε μια ευκαιρία να μας φανερωθεί και να μας αναδείξει.
Ειλικρινά, δεν υπάρχουν ούτε οδηγίες, ούτε απάντηση καθώς είναι τόσο δύσκολο όσο θέλει ο καθένας από εμάς να το κάνει. Ίσως, πάλι, να είναι εξαιρετικά εύκολο και απλό αρκεί να καταφέρει κανείς να δει το μεγαλείο της απλότητας, της εσωτερικής απλότητας αφού σε αυτή κρύβεται η αλήθεια και πουθενά αλλού. Δε χρειάζεται να ψάχνουμε για πολύπλοκα μονοπάτια και δύσκολες έννοιες και το κυριότερο δε χρειάζεται να ψάχνουμε έξω από εμάς.
Αφέθηκα, λοιπόν και αφουγκράστηκα με όλο μου το είναι την αριστουργηματική μελωδία της σιωπής μου και έκανα αυτήν τη στιγμή της αποκάλυψης, εφαλτήριο προς στην επίγνωση της αυθεντικότητας του εαυτού μου. Η ανταπόκριση των ανθρώπων γύρω μου είναι η αδιάσειστη επιβεβαίωση ότι αξίζει το ταξίδι προκειμένου να φέρω συνειδητά την ιδιότητα της Coach, αξίζει η ψυχή που έρχεται κοντά μου, αξίζει το λειτούργημα που επέλεξα να επιτελέσω…!!!
Κλημεντίνη Μπαρμπαρόσου